Girl with delusions - Κορίτσι με αφέλειες 2018

My text for the artist Kostis Velonis 2017

http://artstopmagazine.com/velonis-karachristou.html

«Το μυαλό πρέπει να είναι ένα μυαλό που ψάχνει, ένα μυαλό που ψάχνει τα λάθη της ανθρωπότητας, ένα μυαλό που ψάχνει την αποτυχία»

 Τόμας Μπέρνχαντ - Παλιοί Δάσκαλοι (1)

Με αυτόν τον τρόπο ξεκινάει στο βιβλίο του ο δ.δ να αφηγείται …. Διαβάζω ήσυχα στο καφέ μετά την βόλτα στην Καπλανών 11 στην έκθεση που μόλις επισκέφτηκα Α PUPPET SUN – Kostis Velonis.

Σκέφτομαι και γράφω

Το ερειπωμένο κτίσμα με τις ιστορίες του γραμμένες στους τοίχους, οικειοποιήθηκε τα έργα του Κ.Β ή τα έργα του κατέλαβαν το κτίσμα? Wind at My back – ξύλο, κεραμικά, ακρυλικό 74x32x40 εκ*

Και μέσα από αυτή την συνύπαρξη, την όσμωση, της ερειπωμένης, φθαρτής μνήμης και των χειρωνακτικών διηγημάτων - κατασκευών του, παραδομένων στη λατρεία του λάθους και της φθοράς, μελετά την ανθρώπινη φύση, στα ίχνη που αφήνει στο μάρμαρο, στο ξύλο, στο σίδερο, στα objets trouves.

«Αν η ολότητα είναι πάντα μια ατελής σύνοψη του παντός, τότε αυτό το ατελές είναι για μένα το κεντρικό σημείο της συζήτησης μας, το ατελές με την έννοια του διαρκώς ανολοκλήρωτου» (2)

Συγκινεί το βλέμμα του καλλιτέχνη, όταν συμπάσχει-συμπορεύεται με τον άνθρωπο, τα λάθη, τις αστοχίες του. Κανείς δεν μπορεί να σε σώσει, αν πρώτα δεν το επιχειρήσεις εσύ, πρέπει να σώζεσαι διαρκώς από μόνος σου,  χτίζοντας τοίχους, γέφυρες, παράθυρα και πόρτες. Εφευρίσκοντας ένα μέλλον στο παρόν, σκεπτόμενος το παρελθόν. Η Ευτυχία λοιπόν μην είναι ένα κτίσμα? Μια κατασκευή? Γι’ αυτό επιμένει ο Μ.Heidegger στην σπουδαιότητα της αρχιτεκτονικής ως μεταφυσική.

«Και κάθε φορά, καλούμαστε να ξαναχτίζουμε, αφού τα συνεργεία κατεδάφισης δουλεύουν νυχθημερόν» (3)

Οργανική Σκηνοθεσία του δράματος

Τα έργα του, ποιητικά και κυριολεκτικά, είναι  με το κτίσμα δεμένα οργανικά,  σαν τμήματα σώματος ξεφεύγουν, «σαν αναμονές».

Φωτισμός

Ο φωτισμός είναι ο απολύτως αναγκαίος, το βράδυ τα έργα σκοτεινιάζουν και βυθίζονται στον ύπνο, σαν τους κάποτε ενοίκους του χώρου.

«Πράγματι, τα χρώματα του παρέχουν αισθητηριακά ερεθίσματα ανάλογα με εκείνα της αφής: είναι γι’ αυτόν ένα νεύμα, που ακολουθείται πάραυτα από μια απόσυρση, έπειτα πάλι ένα νεύμα κτλ » (4)

Φυλλάδιο

Το φυλλάδιο, αποτελεί προέκταση του έργου, είναι φθαρτό, εύκολο  στην καταστροφή του από την μοίρα.  Λειτουργεί όχι βοηθητικά αλλά σαν προσωπικό - προφορικό αφήγημα του καλλιτέχνη, που ενεργεί αυτόνομα - συμπληρωματικά στον χώρο, σαν νεύμα από πρόθεση.

«Υπάρχει κατά την γνώμη μου μόνον μια επ – ανάσταση, η συνεχής, γιατί και ο θάνατος αδιαλείπτως εργάζεται» (5)

Και μεις Τι? Σαν μπαλαντέρ, σαν τον Τρελό ή τον γελωτοποιό* προχωράμε στο δαιδαλώδες ταξίδι της ζωής?  Killing Me Softly, με τσιμέντο και μέταλλο, με μολύβι και σκιά. Τρείς αναπαραστάσεις, χαρτογραφούν αυτό το ταξίδι. Το ταξίδι είναι σοβαρό, προκαθορισμένο και με ημερομηνία λήξης. Το τραγικό της υπόθεσης, είναι πως κανείς δεν σε ενημερώνει για τις διαστάσεις, (170x 102x125 εκ.) απλά μαθαίνεις να εξισσοροπείς** και να προσμένεις ανάμεσα στην έξαψη και την υποταγή** ανάμεσα σε οσμές από ξύλο, ακρυλικό και  λάδι - Days Left.

Ο Κ.Β οδηγεί το έργο στην αποκαθήλωση του, ως λύτρωση και επ-ανάσταση.  Δουλεύει μανιωδώς να φτάσει το έργο στην καθαρή δομή και σύνθεση του, στον σκελετό, στο ουσιώδες. Ως πρακτική λοιπόν ταυτίζεται με τον Αναγεννησιακό καλλιτέχνη που διώχνει από το μάρμαρο κάθε τι περιττό μέχρι ν’ αποκαλυφθεί η αλήθεια του. Ο κύβος μαρμάρου σαν να είναι η θεωρία και αυτήν σκαλίζει προσεκτικά μέχρι να φτάσει στην απολύτως αναγκαία μορφή.

«Προφανέστατα, δεν πρόκειται, ούτως ή άλλως,

παρά για τον κόσμο όπως τον προσανατολίζει η δική μου οπτική γωνία, δεν θα γνωρίσω ποτέ καμιά άλλη» (6)

Όλα νομίζω, βαίνουν κατ’ ευχήν, ευτυχώς, ερήμην μας.

«Έχουμε την Τέχνη για να μην καταστραφούμε από την αλήθεια»  μουρμουρίζει ο Νίτσε και ο Βελώνης προτείνει Το σχήμα και τις Διαστάσεις του παιδικού παιχνιδιού ως πυξίδα.

Puppet Sun – παιδικό παιχνίδι σαν ήλιος***

Μαρία Καραχρήστου

Νοέμβρης 2017

Αθήνα

 • σελ. 11, Δημήτρης Δημητριάδης, To απρόσβατο / Aλληλογραφία του ιδίου με τον Θανάση Αποστόλου, Εκδ. Alloglotta, Σεπτέμβριος 2013

 • σελ. 126, Δημήτρης Δημητριάδης, To απρόσβατο / Aλληλογραφία του ιδίου με τον Θανάση Αποστόλου, Εκδ. Alloglotta, Σεπτέμβριος 2013

 • σελ. 51,  Δημήτρης Δημητριάδης, To απρόσβατο / Aλληλογραφία του ιδίου με τον Θανάση Αποστόλου, Εκδ. Alloglotta, Σεπτέμβριος 2013

 • σελ.34, Αλαίν Πόμπ-Γκριγιέ, Φύση, Ανθρωπισμός, Τραγωδία, Μτφ. Δημήτρης Δημητριάδης, Εκδ.Alloglotta, Aπρίλιος 2012

 • σελ.89, Δημήτρης Δημητριάδης, To απρόσβατο / Aλληλογραφία του ιδίου με τον Θανάση Αποστόλου, Εκδ. Alloglotta, Σεπτέμβριος 2013

 • σελ.46, Αλαίν Πόμπ-Γκριγιέ, Φύση, Ανθρωπισμός, Τραγωδία, Μτφ. Δημήτρης Δημητριάδης, Εκδ.Alloglotta, Aπρίλιος 2012

* Wind at My back, 2017, Wood, ceramic, acrylic 74x32x40cm,

σελ. 29

*Killing Me Softly, 2017, Cement , metal 195x33x38cm, σελ.45

**Days Left, 2017, Wood, acrylic, oil 170x102x125cm, σελ 37

*** Puppet Sun, 2017, Μarble, wood, metal, 75x24x20cm, σελ.37

Από το φυλλάδιο της έκθεσης  Α PUPPET SUN

ABOUT

Girl with delusions - Kορίτσι με αφέλειες 2018

My text for the artist Vaso Voulgari (catalog) 2018

‘Oυρανός  από άνθη στον τοίχο του σπιτιού ταξιδεύει’ [1]

Και όμως, υπάρχουν ακόμη ιέρειες, πλάσματα μεταφυσικά που εξερευνούν τούτον τον φρενήρη κόσμο και δίνουν χρησμούς. Κορίτσια που αφουγκράζονται τα αρχέγονα ένστικτα και μεταφράζουν τους κοσμικούς ήχους.

Η Βάσω Βούλγαρη είναι μια από αυτές. Κρατάει ένα χειρωνακτικό ημερολόγιο όπου καταγράφει τις πορείες του κοσμικού σώματος, ανιχνεύει την πορεία του, που άλλοτε ‘χάνεται, δυναμώνει, αλλάζει μορφή, δομή, περιεχόμενο, πορεία εν τέλει η οποία γίνεται πιο σαφής, πιο συγκεκριμένη, μπερδεύεται, είναι φλύαρη, ασταθής, αποφασιστική, συγκεκριμένη’ [2]

Μου αποκαλύπτει πως κάθε μέρα σημείωνε γι’ αυτό το πολυδιάστατο που ζούμε, πως θα μπορούσε να συνδεθεί, αποκωδικοποιηθεί σε αυτό που βλέπουμε. Σε αυτό το χειρονομιακό ημερολόγιο η κάθε μέρα την οδηγούσε στην επόμενη μέρα, ο ήχος, το τρύπημα της βελόνας και το σούρσιμο της κλωστής έδινε το τέμπο, στις σκέψεις που καταγράφονται αχνά με μολύβι, βίαια με μελάνη.

Η δύναμη της Βάσως Βούλγαρη έγκειται στην ακαριαία και αποφασιστική μετατροπή των ιδεών σε πράξη, η ύλη παίρνει τη μορφή χρησμών, απαντήσεων, ερωτήσεων, συναισθηματικών ντοκουμέντων. Έχει δομήσει τα εργαλεία της καταγραφής της, με τον εξής τρόπο: Μολύβι – Σινική μελάνη – Νήμα. ‘Οι σκέψεις, οι αναστολές, οι συγκινήσεις, είναι γραφές με μολύβι, αχνές, αναποφάσιστες. Οι εντάσεις, οι αποφάσεις, το αυθόρμητο γέλιο, το αναπάντεχο κλάμα, οι ευκολίες αλλά και οι δυνατότητες, μοιάζουν να είναι γραφές με μελάνη, δυναμικές, αποφασιστικές, ευδιάκριτες. Το παρελθόν και το μέλλον είναι γραφές με μολύβι, το παρόν είναι με μελάνη. Το νήμα συνδέει συρράβει ακαριαία τις καταστάσεις, ένας σωματικός αυτοματισμός που δημιουργεί τους μεσημβρινούς όπως οι βελονιστές χωρίζουν για να ενώσουν το ανθρώπινο σώμα.’ [3]

Ετυμολογικά, η λέξη ‘κείμενο’(Τext) σημαίνει ‘ύφασμα’ και η λέξη ‘γραμμή’ (Linie) είναι ένα λινό νήμα, αναφέρει ο Vilem Flusser στο βιβλίο του ‘Η γραφή’. Οι τελετουργίες της B.Bούλγαρη δεν είναι εύκολα εμφανείς. Όπως αναφέρει και ο V.Flusser, ‘στον πόνο πρέπει να με καλέσετε’ που σημαίνει ότι στους καιρούς προ της γραφής, πρέπει να φωνάξουμε προς τον Θεό.[4]

Τα πολυδιπλωμένα περιεχόμενα της και η αποκρυπτογράφηση τους, είναι ένα κοπιαστικό διανοητικό εγχείρημα.

‘Τα γραπτά απευθύνονται σε αποκρυπτογραφητές’.[5]

‘Το κείμενο είναι διάλογοι.’[6]

Η Β. Βούλγαρη στο έργο της καταφέρνει να φέρει όλες αυτές τις δυνατότητες και προοπτικές, μένει σ’ εμάς να το διαβάσουμε με ανοιχτή καρδιά.

Μαρία Καραχρήστου

Αθήνα 2018

[1] Σελ. 154, Ραψωδία, Φοίβη Γιαννίση, εκδ. Gutenberg, Ιούνιος 2016

[2], [3] Επιλογή από σημειώσεις της Β. Βούλγαρη σε τετράδια-ημερολόγια 2015-2018.

[4] Σελ. 153, Η γραφή, Vilem Flusser, μτφ Γιώργος,  Η.Ιλιόπουλος, εκδ. Ποταμός, Αθήνα 2006.

[5] Σελ.133, Η γραφή, Vilem Flusser, μτφ Γιώργος,  Η.Ιλιόπουλος, εκδ. Ποταμός, Αθήνα 2006.

[6] Σελ.71, Η γραφή, Vilem Flusser, μτφ Γιώργος,  Η.Ιλιόπουλος, εκδ. Ποταμός, Αθήνα 2006.

FIELDS OF VISION group show ekfrasi-yianna grammatopoulou athens 2016

https://www.culturenow.gr/fields-of-vision-ekthesh-sthn-ekfrash-gianna-grammatopoyloy/

MARIA KARACHRISTOU - KATERINA KOTSALA - DESPOINA FLESSA,"FIELDS OF VISIO...

IDIOSYNCRATIC FOLD 2017

MARIA KARACHRISTOU SOLO SHOW -  GALLERY EKFRASI-YIANNA GRAMMATOPOULOU ATHENS 2017

Acrylic on canvas

100x150 cm

 Canvas

 dimensional  variables

Acrylic on canvas

140x120 cm

Acrylic and fabric on canvas

 60x80 cm

Acrylic on canvas

60x80 cm

Acrylic on canvas

  70x100 cm

Η Μαρία Καραχρήστου για την έκθεση "Ιδιοσυγκρασιακή πτυχή"

MARIA KARACHRISTOU, "IDIOSYNCRATIC FOLD", Ekfrasi Gallery, Athens

TEXT FOR IDIOSYNCRATIC FOLD 2017

Nella costruzione del suo operare affrontando la materia MK si serve concettualmente, ancor prima delle riflessioni deleuziane, di quella filosofia greca per cui è la parola technè a racchiudere in sè l'arte come semplice sapere (epistemè) assieme al necessario saper fare, scavalcando gerarchie e distinzioni di stampo idealista crociano.

Un altro aiuto per MK arriva dalla stagione dell'informale italiano degli anni 50, in cui gli artisti servendosi di materiali poverissimi ( lo scarto del mondo) selezionavano e PIEGAVANO pezzi di realtà per fissarli dentro lo spazio ed il tempo eternamente continuo dell'opera d'arte. 

Nel lavoro di MK non posso non vedere anche l'influsso di quella Genealogia femminile di artiste che, celebrando il corpo, ne hanno rintracciato la sua presenza/assenza nelle PIEGHE DEL TEMPO  fotografico. Penso a Francesca  Woodman per la quale Elizabeth Bronfen parla di Tableau vivant del BAROCCO. Ma anche il movimento di caduta del panneggio che celava la Ninfa - penso al saggio di Didi Hubermann - ci continua a segnalare - in un tempo curvo che ritorna-l'espressione della forma delle passioni - la pathosformel warburghiana- che in quel corpo abitavano.

MK ci racconta quindi del fluire di un gesto, del movimento continuo e appassionato del fare e del pensiero che costituisce il mestiere dell'artista. Così impreziosita ( il fin dell'arte è la meraviglia- come scrive il Cavalier Marino, il massimo teorico del Barocco) la materia si rivela in una forma  continua, organica e al tempo stesso astratta, capace di modificare lo spazio circostante per offrirsi, inedita, al mondo.

Anna Luppi

Volterra 29 luglio 2017 

THE BELT CEREMONY

THE BELT CEREMONY -  I wear clothes with your wounds and I go to dance

130 x 100 cm

Wearable Sculpture

 2017